ماهیان لابرینت دار

ماهیان لابرینت دار 

ماهیان لابیرنت دار : مهمترین خصوصیت این ماهیان وجود یک عضو تنفسی به نام لابرینت چسبیده به حفره آبششی است و از غشای های چند لایه که در یک چهارچوب استخوانی قرار دارد تشکیل شده است. بافت آن دارای تراکم زیادی از مویرگ های خونی بوده و بیش تر شبیه شش موجودات خشک زی عمل می کند اگر ماهی لابرینت دار در آب فاقد اکسیژن قرار داشته باشد با این خاصیت قادر است از هوای سطح آب اکسیژن مورد نیاز خود را جذب کند.

گورامی سه خال :

ماهیان لابیرنت دار
ماهیان لابیرنت دار

گورامی ها دارای باله های بسیار مشابه هستند. جنس نر و ماده آن نیز از روی رنگ باله ها و اندازه باله ها مشخص می شوند. باله پشتی نرها درازتر از ماده ها بوده و گاهی اوقات به ابتدای ساقه می رسد و علاوه بر این ماده بالغ در ناحیه شکمی گرد تر بوده و از نر کوچک تر است. این گونه حداکثر به طول 15-20 سانتی متر می رسد و در سن 12-14 هفتگی و طول 7 سانتیمتری به بلوغ جنسی می رسد. مطلوب آن ها 23-29 درجه،  ph6.8-8 و آب سبک را ترجیح می دهند.

جهت تکثیر این ماهی مولدین آماده با تراکم یک ماهی در 10 لیتر در تانک های آماده سازی قرار داده می شوند. برای اطمینان از کیفیت آب موجود هر روز 10 درصد آب تانک تعویض کرده و حداقل 3-4 بار در روز ماهیان را تغذیه نمود به قدری که ماهی ها سیر شوند. باید دقت نمود که غذای مانده از تانک سیفون گردد. غذای مصرفی جهت آماده سازی مولدین می تواند شامل جیره های تجاری شامل 32% پروتئین، غذای زنده، غذای منجمد مانند کرم سیاه، توبیفکس و یا کرم خونی و یا غذا های خمیری ساخته شده از دل و جگر گاو با مقدار زیادی مواد گیاهی نظیر اسفناج باشد.

بعد از دو هفته آماده سازی، مولدین باید آماده تخم ریزی باشند. زودتر یعنی صبح در آکواریوم تخم رزی که 40 لیتری است، قرار داده می شوند تا با آن خو گرفته و قلمرو تشکیل دهند. سالن تکثیر باید نور کمی داشته و رفت و آمد تا حد ممکن کم باشد تا از استرس به مولدین جلوگیری گردد.

تخم در دمای 27 درجه سانتیگراد در مدت حدود 24 ساعت هچ می شوند و 2-3 روز دیگر در لانه می مانند تا کیسه زرده جذب شود. با شروع شنای آزاد ماهی ها به صورت افقی نر را خارج کرده و بچه ماهی ها را به آکواریوم بچه ماهی منتقل می نمایند. برای جلوگیری از شوک نوری انتقال بچه ماهیان باید صبح زود انجام شود. به محض اینکه بچه ماهیان آماده تغذیه شدند باید نسبت به تامین غذای زنده از جمله دافنی، روتیفر و انفوزوئر ها اقدام نمود. برای تولید این موجودات تکه ای از پوست موز را داخل آب انداخته و 10 روز به همان حال به انشعابی از هوا بگذارید تا میکرو ارگانیسم ها تشکیل شوند.

بچه ماهیان باید از زمان ذخیره سازی تا 10 روز 2-3 مرتبه در روز که سیر شوند با یک جیره آغازین و آرتمیای تازه هچ شده تغذیه شوند. در طی این مدت مقدار آرتمیا هر روز 10 درصد کاهش داده شود تا به غذای تجاری کامل برسد. تراکمی که می توان بچه ماهیان را در کمتر از 12 هفته به اندازه بازاری رساند 0.5 عدد در هر لیتر است. با تراکم بیش تر یعنی 2 عدد در هر لیتر نیز می توان به این تولید رسید اما اختلاف سایز ایجاد خواهد شد. رژیم غذایی گورامی سه خال گوشتخواری است که در طبیعت از نرم تنان تغذیه می کند. اما در پرورش متراکم با غذا های پلت بیومار یا بتا با سایز ریز می توان تغذیه نمود.

 جنگجوی سیامی ( فایتر ) :

ماهیان لابیرنت دار :  به ماهی بتا نیز شهرت دارد. جز ماهیان لابرینت دار است. در آب هایی که کمبود اکسیژن باشد قادر است با لایه های لابرینت که در زیر سرپوش آبششی خود دارد اکسیژن مورد نیاز خود را از سطح هوا بگیرد. از این رو می توان در یک تنگ کوچک بدون هوا دهی نیز نگه داشت. این ماهی یکی از زیبا ترین ماهی ها هم از لحاظ نگه داری و هم از لحاظ شیوه تکثیر است. نر ها دارای باله های بلند و تنوع رنگی بالایی هستند. باله پشتی نیز بلند و کشیده است در حالی که ماهی ماده شکم متورم و باله های کوتاه دارد و گرد تر دیده می شود. نر ها در بلوغ جنسی نسبت به بقیه نر ها حساسیت داشته و از این رو به آن فایتر می گویند. از رو در سالن های تکثیر جنس نر آن باید در ظروف جداگانه ای ( هر ظرف یک نر ) نگه داری شود. تولید تخم آن در مقایسه با گورامی کمتر است اما جذابیت تخم ریزی آن وصف ناپذیر است.

نویسنده مطلب: mortazavi

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *