ماهی های سیپرینده | کپور ماهیان | ماهی آب شیرین

ماهی های سیپرینده (کپور ماهیان)

ماهی های سیپرینده : بیش از 2000 گونه را در بر میگیرد. بدنی دوکی شکل و نسبتا بلند، چشمان بزرگ، فلس ها واضح، دهان کوچک و عموما نیمه تحتانی است. شکارچیانی هستند که عموما از بی مهرگان تغذیه می کنند. گروه کمی از تخم های خود محافظت می کنند. تخم ها نیمه چسبنده و فیتوفیل (نور دوست) هستند. گروه های آکواریومی معروف آن شمال گلدفیش ها بارب ها و دانیو ها می شوند.

گلدفیش ها:

ماهی های سیپرینده : شکا آیرودینامیکی ماهی قرمز معمولا به خوبی برای شنا کردن در آب طراحی شده است. تکثیر انتخابی گلدفیش های زینتی منتج به تولید ماهیانی با بدن چاق تر و کمتر آیرودینامیکی می شود. برای همین بسیاری از نژاد های زینتی شنا گرانی نسبتا ضعیف هستند یک شتخص ویژه گلدفیش تعداد 27-37 در طول خط جانبی پهلو های بدن است.

معروف ترین واریته های آن عبارتند از :

ماهی قرمز حوض: مشابه ماهی کپور است. با باله های ساده و کوتاه به رنگ قرمز.
کالیکو:ترکیبی از رنگ های سفید،قرمز،و خال های سیاه دارد.
ریوکین:ماهی کو چک با قوزی در قسمت پشت سر با فلس های متالیک و باله های بلند است.
به لک مور: رنگ سیاه تیره با چشم های بیرون زده از حدقه است.
ردکپ: دم بلند و چادری با رنگ بدن یکدست سفید و تاج قرمز، به کلاه قرمزی معروف است
کله شیری: تاج تمام سر پوشانده، بدن کوتاه و چاق، باله ها کوتاه و باله مخرجی دو بل، فاقد باله پشتی است. رنچو نوع توسعه یافته کله شیری است که دم خیلی به پایین برگشته و یک باله پشتی ندارد.
اوراندا: تاج گوشتی تمام سر را پوشانده ، دارای باله پشتی است. به اشتباه به آن کله شیری می گویند.
گل کوکبی: از نظر شکل شبیه کله شیری است. می تواند دارای باله پشتی یا بدون آن باشد. به غیر کلاهک، بین سوراخ های بینی اش در هر طرف برآمدگی های گوشتالودی از هم جدا دارد. در برخی از آن ها این برآمدگی تا پایین دهان ادامه پیدا کرده است.
فلس مرواریدی: نژاد با بدن کروی و فلس های گنبدی شکل است که به سرما حساس است و در سالن های تکثیر باید در دمای حداقل 18 درجه سانتی گراد باشد. نیار اکسیژنی بالایی داشته و در تراکم بالا دچار مشکل می شود.
چشم حبابی: زیر هر چشم کیسه بزرگ پر از مایع است که با شنا کردن ماهی حرکت می کند. سخره های لبه تیز و تزئینات میتواند به راحتی به کیسه ای حبابی آسیب برساند.

در بهترین شرایط یک گلدفیش استاندارد با تعویض های مرتب آب (هفته ای یک چهارم) و تغذیه با کیفیت دوبار در روز می تواند 15 تا 20 سانتیمتر رشد کند. گلدفیش ها سیگنال شیمیایی که رشدشان را کنترل می کند آزاد می کنند. اگر این سیگنالا ها با مقادیر زیاد آب رقیق نشوند رشد را محدود می کنند.

اغلب گلدفیش ها طی سال دومشان بالغ می شوند. ماهیان بالای 4-5 سال برای تکثیر مناسب نیستند. در تکثیر محیط آکواریوم پس از رسیدگی جنسی مولدین به طور معمول هر ماه می توانید اقدام به تکثیر نمایید. در فصل تکثیر بدن ماهی ماده حالتی مدور به خود می گیرد، همچنین برآمدگی های کوچک به نام تکمه لذت یا لباس عروسی بر روی سر و آبشش ماهی نر نقش می بندد. این عمل به نر برای تماس با جنس ماده حالتی زبر می دهد و این برجستگی را برای مالیدن به ماده طی جفت گیری به کار خواهد بست. جنسیت گلدفیش را زا رفتارش در زمان تخم ریزش نیز می توان مشخص کرد. نر فعالانه ماده را برای چند روز قبل از آغاز تخم ریزی تعقیب خواهد کرد.

تایگر بارب :

ماهی های سیپرینده : بسیاری از گونه های بارب دارای الگو های رنگی مشابه هستند. مخصوصا نوار های سیاه رنگ که در گونه های مختلف فرق می کند. تایگر بارب دارای نوار های نیمه تمام و به تعداد 5 نوار هستند. تایگر بارب می تواند در آب نمیه سنگین و PH 6.5-7.5 زنده بماند. بهترین درجه حرارت برای رشد آن 22-25 درجه است. تولید مثل هنگامی رخ می دهد که دمای آب 23-28 باشد. دمای 25 درجه بهترین دما است. رزی بارب نیز از گونه های معروف بارب است که دارای فلس های مشخص و طلایی است. در رزی بارب نر ها دارای هاله ای از رنگ قرمز روی بدن هستند و درخشش فلس بیش تر است حال آنکه ماده ها دارای شکم متورم و رنگ سبز ملایم بدون هاله قرمز هستند.

تایگر بارب معمولا در سن تقریبی 6-7 هفتگی به بلوغ جنسی می رسد. اگرچه جنس از نظر شکل تفاوتی ندارند. نر ها رنگ قرمز روشن روی پوزه و شعاع های باله خود دارند در حالی که ماده ها دارای شکم گرد تر و کمی کم رنگ تر هستند. بارب ها معمولا به نسبت 1 به 1 جفت گیری می کنند. نر ها رفتار تهاجمی دارند در حالی که ماده ها آرام و مطیع هستند. گیاهان آبزی یا ریشه های آن ها به عنوان بستر برای تخم ریزی انتخاب می شوند. در طول عمل تخم ریزی نر توسط باله های خود ماده را در آغوش می گیرد و با لرزش ظریفی، تخم و اسپرم روی بستر رها می شود. این رفتار ممکن است ساعت ها تا تخلیه کامل تخم ها ادامه یابد. در هر تخم ریزی ممکن است تا چند صد تخم رها شود. به طور متوسط از هر ماده 300 تخم قابل انتظار است. تایگر بارب ها به صورت دوره ای تخم ریزی می نمایند یعنی اگر ماده به خوبی آماده سازی شود می تواند در فواصل تقریبا دو هفته ای تخم ریزی نماید.

تایگر بارب های مولد ابتدا از حوضچه پرورش جمع آوری شده و با رقم بند ماهیان درشت تر جداسازی می شوند. سپس نر و ماده با استفاده از یک میز جداسازی شیشه ای از هم تفکیک می شوند. ماهیان دارای نوار های بد شکل و نامطلوب کنار گذاشته می شوند ( به گزینی ) مولدین انتخاب شده سپس در تانک های تک جنسی نگه داری می شوند. جهت نگه داری مولدین تراکم 1 عدد ماهی در هر 4 لیتر توصیه می شود. تانک آماده سازی باید مجهز به هوادهی بوده و روزانه 20 درصد تعویض آب در آن انجام شود. جداسازی جنس ها باعث همزمانی تخم ریزی می شود. ماهیان جدا شده برای آماده سازی توسط جیره ای از توبیفکس، آرتمیا، غذاهای پرک حداقل 2 روز تا حدی که سیر شوند بایستی به مدت دو هفته تغذیه گردند. فقدان آماده سازی باعث کاهش شدید تعداد تخم های حاصل خواهد شد.

ماهی های سیپرینده : تایگر بارب و گونه های خویشاوند عموما به راحتی تکثیرمی یابند و فقط به آماده سازی، کیفیت آب و بستر تخم ریزی نیاز دارند. محل تکثیر بارب ها باید باشد که رفت و آمد حداقل و تابش نور غیر مستقیم باشد. هر جفت تایگر بارب مولد در یک آکواریوم 40 لیتری با هوا دهی کم یا بدون هوا دهی قرار داده می شوند. یک بستر تخم ریزی در اواخر بعد از ظهر روز معرفی مولدین به هم قرار داده می شود. صبح روز بعد از معرفی مولدین همه آکواریوم ها را کنترل کنید دقت کنید اگر جفتی در حال تخم ریزی است مزاحم آن ها نشوید. اگر نوری از زیر به آکواریوم بتابد تخمها به صورت گوی های زرد رنگ دیده می شوند که به بستر چسبیده اند.

بعد از تخم ریزی بستر حاوی تخمک را از آکواریوم خارج کرده و در آکواریوم دیگر قرار دهید. مولدین برای آماده سازی مجدد به تانک آماده سازی انتقال داده می شوند. اگر دمای آب 25-27 درجه باقی بماند تخم ها باید در ظرف 3 روز هچ شوند. نوزادان تازه از تخم خارج شده تا دو روز شنا نمی کنند و کیسه زرده را جذب می کنند. هنگامی که 3 تا 4 روز از هچ گذشته باشد باید غذادهی را آغاز کرد. استفاده از آب سبز یا درصورت در دسترس نبودن استفاده از آب اسفناج توصیه می شود. بچه ماهیان با آرتمیای تازه باز شده تا دو روز 3-4 مرتبه در روز تغذیه می شوند. ماهی باید به آهستگی به غذای تجاری عادت داده شود. با تغذیه بچه ماهیان به مدت 3 روز می توان آن ها را با سیفون کردن در صبح به استخرهای پروار بندی معرفی کرد. اندازه ذخیره سازی بچه ماهیان به تعداد 1-5 قطعه در هر لیتر توصیه می شود. این استخر ها باید به هوا دهی دائمی مجهز باشند. غذا های مناسب برای بچه ماهیان تایگر بارب غذای آغازین 01.00 و 02 ماهی قزل آلا است.